Vanmorgen stond ik al vroeg in de plaatselijke Bruna, op zoek naar de nieuwste Glossy waarmee Youp van 't Hek uithaalt naar de 'tragische gekte' van al die bekende Nederlanders die allemaal maar hun eigen blaadje uitbrengen. Ik had er al eerder over gehoord, maar gisteren zag ik Youp dan ook aan tafel bij Pauw & Witteman om te verhalen over zijn blad.
Ik had eigenlijk niet de intentie Youp's parodie op het succesvolle vrouwenblaadje Linda aan te schaffen, maar mijn nieuwsgierigheid was gewekt. Bovendien duurde het toch nog een kwartier voordat mijn trein naar Amsterdam Amstel zou vertrekken en kijken kan altijd.
Even later had ik een exemplaar in handen. Rustig bladerde ik door de 176 pagina's - welke allen door Youp zijn volgeschreven - en las een stukje van het artikel waarin Youp de lezer te kennen geeft dat hij twee keer in de week met Paul de Leeuw badmintont.
"Zijn dit de laatste of heeft u er nog meer?" klinkt het naast mij. Een kalende man van midden veertig kijkt de jongedame achter de kassa hoopvol aan. "Nee, dit zijn de laatste drie." De man kijkt wat beteuterd om zich heen om vervolgens zijn ogen om mijn zojuist bemachtigde exemplaar van de blijkbaar gewilde glossy te richten. "Koopt u die?" vraagt hij tenslotte in een uiterste poging een eigen exemplaar te verkrijgen.
Waar eerst nog twijfel was, omklem ik mijn Youp nu stevig met twee armen. "Ja", antwoord de man afdruipt en ik mij door een kleine chaos een weg baan naar de kassa maak. In de rij voor me staan twee mannen en een vrouw, allen van middelbare leeftijd. En ook allemaal met een Youp in de hand. Ze gaan als warme broodjes over de toonbank.
Stiekem grijns ik. Enerzijds omdat ik deze run op het laffe aftreksel van de hippe Linda's, Jan's en Catherine's nog niet helemaal begrijp en ook een beetje omdat ik toch wel blij ben dat ik een exemplaar heb weten te scoren. Samen met die 100.000 andere mensen, want er zal toch geen tweede druk verschijnen? Nee. En dan zijn wij de trotse eigenaren van dit verzamelaarsvoorwerp terwijl half Nederland via Marktplaats ruziet over een exemplaar van dertig euro.
Even later had ik een exemplaar in handen. Rustig bladerde ik door de 176 pagina's - welke allen door Youp zijn volgeschreven - en las een stukje van het artikel waarin Youp de lezer te kennen geeft dat hij twee keer in de week met Paul de Leeuw badmintont.
"Zijn dit de laatste of heeft u er nog meer?" klinkt het naast mij. Een kalende man van midden veertig kijkt de jongedame achter de kassa hoopvol aan. "Nee, dit zijn de laatste drie." De man kijkt wat beteuterd om zich heen om vervolgens zijn ogen om mijn zojuist bemachtigde exemplaar van de blijkbaar gewilde glossy te richten. "Koopt u die?" vraagt hij tenslotte in een uiterste poging een eigen exemplaar te verkrijgen.
Waar eerst nog twijfel was, omklem ik mijn Youp nu stevig met twee armen. "Ja", antwoord de man afdruipt en ik mij door een kleine chaos een weg baan naar de kassa maak. In de rij voor me staan twee mannen en een vrouw, allen van middelbare leeftijd. En ook allemaal met een Youp in de hand. Ze gaan als warme broodjes over de toonbank.
Stiekem grijns ik. Enerzijds omdat ik deze run op het laffe aftreksel van de hippe Linda's, Jan's en Catherine's nog niet helemaal begrijp en ook een beetje omdat ik toch wel blij ben dat ik een exemplaar heb weten te scoren. Samen met die 100.000 andere mensen, want er zal toch geen tweede druk verschijnen? Nee. En dan zijn wij de trotse eigenaren van dit verzamelaarsvoorwerp terwijl half Nederland via Marktplaats ruziet over een exemplaar van dertig euro.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten