Leef alsof het je laatste dag is

Ik heb een hekel aan motto's. En dan bedoel ik levensmotto's, met name die welbekende one-liners als Leef alsof het je laatste dag is en Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd. Kriebels krijg ik ervan. Ik vind het typisch iets voor meiden van een jaar of vijftien om zoiets om hun Hyve te vermelden voorzien van een roze kleurtje en een bloemenpatroon op de achtergrond om het geheel af te maken.
Maar ik wil het eigenlijk helemaal niet over levensmotto's hebben. Ik kwam hierop doordat een vriendin van mij vandaag slecht nieuws ontving. Haar vader heeft slokdarmkanker en blijkt ongeneeslijk. Deze agressieve vorm van kanker heeft in teveel organen sporen achtergelaten waardoor een operatie niet meer tot de mogelijkheden behoort. Met bestraling rek je slechts wat tijd. De artsen trekken hun handen er vanaf dus als slachtoffer moet je maar zien te handelen met het gegegen dat het leven over twee maanden zomaar over kan zijn.
Toen ik vanmiddag achter mijn bureau zat ontving ik een smsje van haar met daarin het nieuws. Ik herlas het drie keer aandachtig en wist vijf minuten lang weinig uit te brengen. Ik was met stomheid geslagen. Verbijsterd, terwijl ik de vraag in m'n hoofd herhaalde: Hoe is het mogelijk? Dat levensmotto begint dan toch wel een zekere werkelijkheid te krijgen. Ik was van m'n stuk gebracht tot ik even later zelf wat stilletjes zat te snikken achter mijn bureau. Het is zo onwerkelijk. Voor mij is zoiets nog nooit echt dichtbij geweest, behalve dan in het geval van mijn opa en oma.
Maar dat is anders. Opa en oma wisten dat het mooi geweest was; alle kinderen gesetteld en een dozijn kleinkinderen in de maak. Daar leg je je dan toch eerder bij neer. Nu vind ik mezelf weer boos achter mijn pc om wat frustratie weg te tikken. Maar ik kan het niet verwoorden, niemand.
Het is goed zo.

Leef alsof het je laatste dag is.

Duvel

Met het vertrek van oud-huisgenootje Frederique - ik geloof rond april/mei - verloren we ook Joos (officieel Jozephine genaamd), onze geliefde huiskat. Joos was lief, aanhankelijk, had een typisch loopje en was toch ook een tikkeltje gestoord, maar uit mijn mond zul je over haar niets dan goeds horen. Vorige week heb ik haar en haar baasje even opgezocht in het nieuwe verblijf. Mooie kamer, al moet Joos nu wat meer trappen op. Helaas was er bij de ontmoeting niet echt sprake van wederzijdse herkenning.

Na het vertrek van Joos hadden we toch het gevoel dat er iets miste. Wel hadden we rust en geen gebedel als er 's morgens aan tafel brood werd gesmeert, maar die rust was uiteindelijk - tot onze vreugde - maar van korte duur. Eind augustus kwam ik terug van mijn werkvakantie in Italie en trof bij binnenkomst in mijn huis een klein pluisig rood katje aan dat wat onwennig door de gang drentelde.

Inmiddels zijn we drie maanden verder en van rustig rondlopen is het grootste deel van de dag geen sprake. 's Morgens vroeg staat ze al bij de douche te wachten terwijl je eronder staat. Zacht miauwend probeert ze je te verleiden tot het geven van een paar brokjes. En als je deur op een kier staat sluipt Duvel af en toe binnen om vervolgens los te gaan op je fautteuil of je dekbed te bevuilen.

Of ze zit naast mijn kamerdeur, onder de trap te spelen met wat rondslingerende spullen. Dat je dan uit je slaap word gehouden of in de nachtelijke uurtjes te vroeg wordt gewekt is even minder leuk, maar ook van ondergeschikt belang.