Wereldprimeur

Nieuwsgierig en enigzins gespannen zaten we tijdens de Kerstborrel met een groep van vijf collega's toe te kijken hoe B. haar handtas open ritste en het voorwerp uit haar tas haalde waar wij zo nieuwgierig naar waren. Eenmaal tevoorschijn getoverd greep R. het vernuftige stukje techniek zowat uit de handen van B. "Zo, die is best zwaar zeg", merkte hij meteen op terwijl hij hem tussen zijn vingers liet draaien. "Mag ik?", vroeg hij terwijl hij B. zijlings een vragende blik toewierp. "Ja hoor", klonk het antwoord wat schor van B. die wel van een sigaretje houdt. Ik en de andere collega's keken gespannen toe hoe hij het voorwerp aan zijn mond zette en een hijs nam.

Waar ik het over heb? De SuperSmoker! Het inmiddels al bijna verboden alternatief voor de verstokte roker en een wereldprimeur want het betreft hier gezond roken. Dat betekent onder andere dat je de zoektocht naar een aansteker kunt staken - de Supersmoker is van plastic, maar heeft wel een lichtje ingebouwd zodat het voor de omgeving allemaal heel echt lijkt -, je geen rook uitblaast, en er dus geen kankerverwekkende stoffen in je longen belanden. En ook niet geheel onbelangrijk: je bespaart tot maar liefst 65% op je huidige wekelijkse spaarpotje dat opgaat aan al dat gepaf.

Het klinkt allemaal leuk, maar hoe praktisch is het eigenlijk? Terwijl de SuperSmoker van collega B. in het gezelschap wordt doorgegeven en iedereen verbaasd het object van alle kanten bekijkt en een poging waagt het gewicht van de toch best zware vulpen te schatten, openbaart B. dat zij haar plastic sigaret buiten de deur nog niet echt benut. Want het ziet er toch wel een beetje raar uit. Maar in de trein of het vliegtuig neemt ze wel eens een hijs, dat is toegestaan. Bovendien, niemand heeft last van jouw verslaving met deze SuperSmoker aangezien je geen mooie rookwolken kunt produceren.

Dan ben ik aan de beurt. Nadat er gedurende de afgelopen tien minuten een gezelschap varierend van mijn leeftijd tot midden vijftig aan het mondstuk heeft gesabbeld mag ik ook even proeven. Geconcentreerd neem ik een flinke hijs, maar ik voel niks. Wel check ik meteen even of het rode lampje ook bij mij werkt. Toch een grappig detail. Maar mijn besluit is snel genomen: niks voor mij dat ding. Waar ik bij een flinke hijs van een sigaret de rook mijn longen voel vullen kan ik daar intens van genieten. Bij de SuperSmoker voel je slechts een soort damp die over je tong wordt geblazen. Vreemd en het kriebelt. Wellicht nog belangrijker: je proeft het niet. Collega R. vond het effect ook minimaal, waarna hij zo'n tien keer flink inhaleerde, maar vervolgens erg misselijk werd. Dat lijkt me ook niet de bedoeling.

Ik besluit dat de SuperSmoker niet aan mij is besteed. Besparend of niet, het technische snufje kost op het wereldwijde web toch tussen de negenenvijftig en honderd euro. Daarbij krijg je dan wel een ampul en een oplader, want het werkt allemaal op electriciteit. Daarbij kost een nieuw ampul voor deze slimme sigaret - waar je wel zo'n 400 hijsjes mee kunt - rond de tien euro. Maar geld daar gelaten, ik wil gewoon wanneer ik zin heb lekker een sigaret op steken, met echte rook, en die vieze geur aan je vingers nadat je vakkundig je sigaret hebt uitgedrukt in een overvolle asbak en die deze zelfs na grondig wassen maar niet lijkt te willen verlaten.

Leef alsof het je laatste dag is

Ik heb een hekel aan motto's. En dan bedoel ik levensmotto's, met name die welbekende one-liners als Leef alsof het je laatste dag is en Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd. Kriebels krijg ik ervan. Ik vind het typisch iets voor meiden van een jaar of vijftien om zoiets om hun Hyve te vermelden voorzien van een roze kleurtje en een bloemenpatroon op de achtergrond om het geheel af te maken.
Maar ik wil het eigenlijk helemaal niet over levensmotto's hebben. Ik kwam hierop doordat een vriendin van mij vandaag slecht nieuws ontving. Haar vader heeft slokdarmkanker en blijkt ongeneeslijk. Deze agressieve vorm van kanker heeft in teveel organen sporen achtergelaten waardoor een operatie niet meer tot de mogelijkheden behoort. Met bestraling rek je slechts wat tijd. De artsen trekken hun handen er vanaf dus als slachtoffer moet je maar zien te handelen met het gegegen dat het leven over twee maanden zomaar over kan zijn.
Toen ik vanmiddag achter mijn bureau zat ontving ik een smsje van haar met daarin het nieuws. Ik herlas het drie keer aandachtig en wist vijf minuten lang weinig uit te brengen. Ik was met stomheid geslagen. Verbijsterd, terwijl ik de vraag in m'n hoofd herhaalde: Hoe is het mogelijk? Dat levensmotto begint dan toch wel een zekere werkelijkheid te krijgen. Ik was van m'n stuk gebracht tot ik even later zelf wat stilletjes zat te snikken achter mijn bureau. Het is zo onwerkelijk. Voor mij is zoiets nog nooit echt dichtbij geweest, behalve dan in het geval van mijn opa en oma.
Maar dat is anders. Opa en oma wisten dat het mooi geweest was; alle kinderen gesetteld en een dozijn kleinkinderen in de maak. Daar leg je je dan toch eerder bij neer. Nu vind ik mezelf weer boos achter mijn pc om wat frustratie weg te tikken. Maar ik kan het niet verwoorden, niemand.
Het is goed zo.

Leef alsof het je laatste dag is.

Duvel

Met het vertrek van oud-huisgenootje Frederique - ik geloof rond april/mei - verloren we ook Joos (officieel Jozephine genaamd), onze geliefde huiskat. Joos was lief, aanhankelijk, had een typisch loopje en was toch ook een tikkeltje gestoord, maar uit mijn mond zul je over haar niets dan goeds horen. Vorige week heb ik haar en haar baasje even opgezocht in het nieuwe verblijf. Mooie kamer, al moet Joos nu wat meer trappen op. Helaas was er bij de ontmoeting niet echt sprake van wederzijdse herkenning.

Na het vertrek van Joos hadden we toch het gevoel dat er iets miste. Wel hadden we rust en geen gebedel als er 's morgens aan tafel brood werd gesmeert, maar die rust was uiteindelijk - tot onze vreugde - maar van korte duur. Eind augustus kwam ik terug van mijn werkvakantie in Italie en trof bij binnenkomst in mijn huis een klein pluisig rood katje aan dat wat onwennig door de gang drentelde.

Inmiddels zijn we drie maanden verder en van rustig rondlopen is het grootste deel van de dag geen sprake. 's Morgens vroeg staat ze al bij de douche te wachten terwijl je eronder staat. Zacht miauwend probeert ze je te verleiden tot het geven van een paar brokjes. En als je deur op een kier staat sluipt Duvel af en toe binnen om vervolgens los te gaan op je fautteuil of je dekbed te bevuilen.

Of ze zit naast mijn kamerdeur, onder de trap te spelen met wat rondslingerende spullen. Dat je dan uit je slaap word gehouden of in de nachtelijke uurtjes te vroeg wordt gewekt is even minder leuk, maar ook van ondergeschikt belang.

Daar is 'ie dan!

Vanmorgen stond ik al vroeg in de plaatselijke Bruna, op zoek naar de nieuwste Glossy waarmee Youp van 't Hek uithaalt naar de 'tragische gekte' van al die bekende Nederlanders die allemaal maar hun eigen blaadje uitbrengen. Ik had er al eerder over gehoord, maar gisteren zag ik Youp dan ook aan tafel bij Pauw & Witteman om te verhalen over zijn blad.

Ik had eigenlijk niet de intentie Youp's parodie op het succesvolle vrouwenblaadje Linda aan te schaffen, maar mijn nieuwsgierigheid was gewekt. Bovendien duurde het toch nog een kwartier voordat mijn trein naar Amsterdam Amstel zou vertrekken en kijken kan altijd.

Even later had ik een exemplaar in handen. Rustig bladerde ik door de 176 pagina's - welke allen door Youp zijn volgeschreven - en las een stukje van het artikel waarin Youp de lezer te kennen geeft dat hij twee keer in de week met Paul de Leeuw badmintont.

"Zijn dit de laatste of heeft u er nog meer?" klinkt het naast mij. Een kalende man van midden veertig kijkt de jongedame achter de kassa hoopvol aan. "Nee, dit zijn de laatste drie." De man kijkt wat beteuterd om zich heen om vervolgens zijn ogen om mijn zojuist bemachtigde exemplaar van de blijkbaar gewilde glossy te richten. "Koopt u die?" vraagt hij tenslotte in een uiterste poging een eigen exemplaar te verkrijgen.

Waar eerst nog twijfel was, omklem ik mijn Youp nu stevig met twee armen. "Ja", antwoord de man afdruipt en ik mij door een kleine chaos een weg baan naar de kassa maak. In de rij voor me staan twee mannen en een vrouw, allen van middelbare leeftijd. En ook allemaal met een Youp in de hand. Ze gaan als warme broodjes over de toonbank.

Stiekem grijns ik. Enerzijds omdat ik deze run op het laffe aftreksel van de hippe Linda's, Jan's en Catherine's nog niet helemaal begrijp en ook een beetje omdat ik toch wel blij ben dat ik een exemplaar heb weten te scoren. Samen met die 100.000 andere mensen, want er zal toch geen tweede druk verschijnen? Nee. En dan zijn wij de trotse eigenaren van dit verzamelaarsvoorwerp terwijl half Nederland via Marktplaats ruziet over een exemplaar van dertig euro.

Reisverslag Madrid

Van 31 oktober tot 5 november verbleef ik samen met Irene in Madrid. Hierbij in logisch-chronologische volgorde een beknopt verslag van de piekmomenten van ons bezoek.

Op naar Madrid Dag 1 Woensdag 31 oktober

Het is tien voor elf in de ochtend als Irene en ik in het vliegtuig zitten. Op weg naar Madrid. Tien voor elf? Irene kijkt wat verschrikt. "Dan moeten we het hier nog meer dan een uur uithouden." Inderdaad. En in onze omgeving valt ook weinig te beleven, iedereen is ingedommeld. De wekker van de meeste passagiers in het vliegtuig zal hun nachtrust wel net zo hebben verpest als de onze. Ik heb mijn bedje, na een rusteloze nacht vol woelen en draaien, om half vijf in de ochtend moeten verlaten. Om vervolgens broodjes te smeren voor onderweg, te douchen en daarna nog wat tijd over te houden voor de gebruikelijke dubbel-check die ik door de zenuwen altijd drie keer herhaal. Tot ik zeker weet dat alles veilig en wel ingepakt is en ik met een gerust hart de deur achter me dichtgooi.

Om half acht stapten we op de trein richting Eindhoven, waar het Ryanair vliegtuig ons naar Madrid zou brengen. En daar zitten we dan. Irene bladert wat door de HP/De Tijd die we voor het gemak maar allebei hebben aangeschaft op het vliegveld. Ondertussen vermaken Norah Jones, U2, Coldplay en wat andere artiesten met sterallures ons met leuke deuntjes op Ireen's mp3-speler. Vanuit het vliegtuig hebben we de Eiffeltoren al gezien en nu zien we een kilometer lange kustlijn onder ons door schieten. We beginnen te twijfelen aan ons geografische inzicht, want waar zitten we nu precies? Gokje: Zuid-Frankrijk?

Dag 2 Donderdag 1 november 2007

10.15 uur Na een vroeg ontbijt dat bestond uit warme melk met All Bram Fitness vlokken en een achterover geslagen shotje Actimel voor de weerstand, zitten we in de tram naar Opera om een bezoek te brengen aan Palacio Real, een van de hoogtepunten van onze trip ;). Irene is afgelopen nacht met onze gastheer Pablo (een 30-jarige man die in Madrid woont en die Irene nog kent van haar modellenverblijf vorig jaar) naar een Halloweenfeestje geweest dat in zijn restaurant werd gevierd. Ik lag helaas in bed met hevige kramp in mijn buik. Waarschijnlijk komt het door een gebrek aan slaap en onregelmatig eten. Hoe dan ook: jammer dat ik niet bij het feest aanwezig was, maar vanavond is er een herkansing.

Irene's mededeling op deze vroege ochtend: "We zijn gaar, maar dat komt goed. Het zonnetje geeft ons energie." Want het zonnetje is er al, vanaf 's morgens vroeg. Het is nu nog wat fris, maar de temperatuur loopt snel op. Die prachtige blauwe lucht en de zon maken ons bezoek aan deze stad helemaal compleet. Heerlijk.

11.00 uur De mokka's arriveren in het Palacio. Meteen wordt ons duidelijk dat hier geen foto's mogen worden gemaakt. NO PHOTO'S schreeuwt een beveiligingsambte die verdekt staat opgesteld achter een pilaar als Irene ook maar een poging waagt met haar camera in de aanslag. Jammer maar helaas, geen foto van de prachtige leeuw waarvoor ik stond te poseren. De rest van het bezoek valt het ons op dat we wel verdacht veel in de gaten worden gehouden en de beveiligingsmensen niet van onze zijde lijken te wijken. 12.00 uur We hebben de muffe geuren van het paleis verruild voor de frisse buitenlucht en schrikken als we naar de rij kijken die zich voor de ingang van het paleis heeft gevormd. Bij ons waren er slechts vijf wachtenden voor ons, terwijl hier zeker twintig meter aan touristische gezinnen staat. Wij hadden mazzel en gaan nu richting het centrum om lekker te lunchen in het park.

Hieronder zie je een foto van de straatband die ons heeft vermaakt tijdens onze wandelingen door het stadshart van Madrid. Elke dag kwamen we deze artiesten meerdere keren tegen. Wij hebben genoten van hun aanwezigheid en muziek.


In het park hebben ook voldoende plezier beleefd door de aanwezigheid van de zon, van de bootjes op het water, van de mensen in die bootjes, de verliefde mensen met een glinstering in hun ogen, kaasknabbels en zo meer.

21.30 uur Samen met een kopie van Paris Hilton - Irene vond dat deze Turkse dame net zo'n attitude, stemgeluid en spraak had - en twee vrienden van haar, de Zweedse Carl en Caroline en Pablo hebben we heerlijk gegeten in het restaurant Biotxa, vlakbij het huis van Pablo.

Irene schreef vervolgens onderstaand bericht in mijn boekwerkje:

Na een dag vol zonnigheid
En palmsex
Smaakte die maaltijd maar al te goed
Uitgaan gaat er minder in
Onze ogen staan rood en
We denken maar aan 1 ding: slapen
Eigenlijk zijn we twee nerds
Die ons vermaak in musea zoeken

En: Steef, jij bent mooier dan al het goud van het Palacio Real.

Bedankt Irene :-)

Hieronder twee beeldopnames van de enerverende middag met als afsluiter een potje heftige palmsex.

Dag 3 Vrijdag 2 november 2007

12.00 uur Het Prado museum stond vandaag gepland, maar helaas ging dat niet door. Bij aankomst vroegen we - de 26-jarige Zweed Carl, Ireen en ik - ons af waarom er zoveel mensen stonden, en waarom die mensen dan ook nog in een rij stonden terwijl we nog lang niet in de buurt van de ingang van het museum waren. Het antwoord bleek snel. Dat was de rij wachtenden. Al die mensen wilden gratis het Musea del Prado in, wij uiteindelijk niet. Hoe nutteloos is het in zo'n ellenlange rij te gaan staan, tijd verprutsen en vervolgens nog meer tijd te verprutsen doordat je bij elk schilderij dat je wilt bekijken moet wachten tot een horde mensen je is gepasseerd. Troosteloos vonden wij het de mensen te zien staan terwijl wij besloten het Reina Sofia museum een bezoek te brengen. Dit is een museum voor moderne kunst en het is slechts drie straten verwijderd van Prado. Hier hebben we de prachtige werken van Pablo Picasso en Miro mogen bewonderen. 13.25 We houden het voor gezien in het museum. Buiten is het bovendien ook te mooi weer om te lang binnen te blijven zitten. Carl gaat op weg naar Caroline en daar zijn Irene en ik wel content mee. Wij vervolgen onze eigen weg en belanden in Huertas, een prachtige wijk met veel jazzcafes en een klein en prijzig organisch restaurant waar we heerlijk hebben geluncht.

Daarna zijn we nog bij Plaza Mayor geweest, waar Irene en ik gefascineerd waren door een straatartiest verkleed als Superman of Spiderman, volgens mij zijn we nog steeds niet tot een conclusie gekomen over wat hij nou voor moest stellen. Het grappige aan deze man was dat hij erg dik en fatsig was, maar wij vonden hem een held. Reden: hij maakt werk van zijn gebrek of van zijn gebrek zijn werk, hoe je het ook wilt zien. Met zijn geringe hoeveelheid spiermassa zat hij als een rolmops in het te kleine pak geperst, wat tot de nodige lachsalvo's van toeristen leidde. Onze Superman kon het niet deren. Tijdens zijn uren als straatartiest nam hij gerust een rookpauze, zet zijn masker even af om te sms'en gaat uitgebreid dineren. Het kan allemaal.

19.00 uur. We zijn thuis. Thuis als thuis in het huis van Pablo. En we zijn uitgeput en gaar van het vele wandelen vandaag. We hangen even lekker op de bank, maar moeten zo ook al richting supermarkt om inkopen te doen voor het diner van vanavond waarbij Irene en ik voor Pablo en zijn vrienden gaan koken. Na kort beraad waren we eruit: het avondmaal zou bestaan uit rode pasta, een salade en stukjes gegrilde kip. In de supermarkt verzamelden we de ingrediënten in ons mandje. Bij de kassa bleek dat we de courgette waren vergeten te wegen en prijzen. Met ons geklungel en gestuntel waren wij een heus vermaak voor de overige klanten en het supermarktpersoneel dat zelf ook niet al te snugger was - ik doel op de schoonmaakster-.

Tijdens het koken in de keuken van Pablo waar hij zelf zelden of nooit gebruik van maakt, kwam onze gastheer steeds even kijken hoe de zaken ervoor stonden. Hij leek onze kookkunsten niet te vertrouwen en te vrezen voor een verpest diner, waarop wij hem de keuken uitjoegen. Rond 22.15 uur waren onze gasten er en knutselden wij nog wat aan onze symmetrisch opgebouwde salade en bakten snel de kip gaar. We konden aan tafel. Samen met Carl, Antoinette, Caroline (alledrie Zweden), Deejay (een goede vriend van Pablo) en Pablo hebben we lekker gegeten. Het dessert bestond uit stroopwafels en pepernoten, welke iedereen goed kon waarderen. Alleen de drop werd niet door iedereen lekker bevonden, hoewel Zweden daar net als ons Hollanders wel mee bekend zijn.

De Zweedse Carl, ik, Pablo & Irene in de kroeg.

Rond middernacht pakten we de taxi van het huis van Pablo naar Paris, een leuk danscafe in het centrum. Daarna naar club ...

Dag 4 Zaterdag 3 november

We hebben even lekker uitgeslapen en daarna gewinkeld, maar helaas voldoen de winkels hier niet aan onze eisen. Ofwel: we kunnen hier gewoon amper iets leuks scoren. Om vijf uur 's middags zijn we naar een voorstelling geweest in Theater Lara. Dit is het oudste theater van Madrid en tevens de plek waar Pablo elke dag werkt. Het is een klein theater en ziet er prachtig uit met veel rood, fluweel en versieringen op het plafond. We hebben samen met de Zweden een voorstelling voor kinderen bezocht, en ook al konden wij lang niet alle tekst verstaan, het was geweldig. Na afloop hebben we koffie gedronken in de bar naast het theater.

Later op de avond, nadat we ons bij Pablo even hadden opgefrist, zijn we naar een restaurant geweest waarvan een goede vriend van Pablo de eigenaar van is. Veel van de mensen die gisteravond en ook daarvoor hadden ontmoet waren ook aanwezig. Iedereen gaat hier heel gemakkelijk met elkaar om, ook met mij en Irene terwijl wij eigenlijk geen onderdeel uitmaken van Pablo en zijn vriendengroep. Het is leuk om dat te merken en bovendien zijn de vrienden van Pablo allemaal erg aardig. Ook raak ik in dat restaurant aan de praat met een stel Duitsers, die om advies vragen. Ze willen graag stappen, maar weten niet goed waar. De vrienden van Pablo in ieder geval wel. Een aantal van hen zoekt nog een club op, terwijl Irene en ik afgemat zijn en niet te laat ons bedje induiken. We hebben nog maar een dag en die willen we nog graag benutten.

Dag 5 Zondag 4 november

Om 09.00 uur zijn Irene en ik al op, zodat we vroeg de metro kunnen pakken op naar de grote rastro in La Latina. Als de metro voor ons stopt, zien we meteen al dat de metro overvol is. Wij zijn niet de enigen die op het idee kwamen op tijd naar de markt te gaan. Als we uitstappen lopen we in een lange rij richting het startpunt om vervolgens in een traag tempo langs tientallen kraampjes te struinen waar tassen, jassen, kettingen, t-shirts, kortom alle standaard artikelen die op zo'n rastro thuishoren te koop zijn.

Bij een kraampje met kleding staan we even stil, verbijsterd als we zijn. Bovenop het kleine kraampje ligt een grote stapen kleding en schoenen, die daar onwillekeurig neer lijkt te zijn gegooid, waarna tal van vrouwen er paniekerig in lopen te trekken op zoek naar iets van hun gade. Het is nogal lachwekkend om dit tafereel van een afstand te aanschouwen. Rond drie uur in de middag hebben we met Pablo op Plaza Santana afgesproken om samen te gaan lunchen. We besloten via Plaza Mayor terug te lopen naar Latina, omdat daar volgens Pablo veel leuke restaurantjes zitten waar we heerlijk kunnen eten. Eenmaal daar zagen we een heel andere kant van de stad dan we tot nu toe hadden gezien. Het was prachtig. Het leek wel Italie en het weer en het gebrek aan toeristen in deze omgeving maakten het geheel nog mooier. We kwamen uiteindelijk bij een leuk restaurant terecht, waar het binnen helemaal vol was. Een voordeel: Pablo kende de manager dus al snel kregen we een tafel voor drie.

We bestelden het volgende:

- Ei met chorizo (de tapas met ei waren specialiteiten van het huis)

- Croquettes (daar waren Irene en ik echt benieuwd naar)

- Een heerlijk salade met honingdressing

Irene, al vingers aflikkend, over het diner: "Overheerlijk. Het neigt naar het goddelijke." En ik sluit me hier zonder verdere toevoeging bij aan.

Na onze uitgebreide lunch voegden Edu, Antoinette en Caroline zich bij ons en liepen we via tal van smalle straatjes - die overigens gevuld waren met mensen, want iedereen hing op straat en in kleine kroegen - naar het Mexicaanse restaurant waar vrienden van Pablo zaten. Echt gezellig daar! Leuke mensen ook die vrienden van Pablo. Allemaal in de dertig, een van de vrouwen zelfs in de veertig gokten wij, maar voor zover wij zagen halen ze lol uit alles wat ze doen. Levensgenieters zijn het en die relaxte leefstijl spreekt zowel Irene als mij aan. Na wat shotjes tequila aangevuld met 7-up belandden we in een hippe tent waar iemand die ik in deze wereld voor Jezus aan zie op een twee meter hoge DJ-booth relaxte muziek draaide.

Daarna hebben we met Edu en Pablo naar een kort bezoek gebracht aan 'The Magic Garden', een kleine lieve tuin uit de 18e eeuw.

Rond zeven uur staan we nog in de hippe kroeg, maar Pablo moet weer aan het werk in theater Lara. Irene en ik besloten na een biertje en mijito ook richting huis te gaan om onze spullen in te pakken en vroeg te gaan slapen. - Later horen we dat we met deze actie net het voltallige voetbalteam van Real Madrid zijn misgelopen. Helaas. -

Onze vlucht vertrekt om 06.20 uur, maar we moeten uiterlijk half 1 vannacht weg hier om de laatste metro te pakken. Het plan is om de rest van de nacht te gaan feesten op het vliegveld. Later op de avond laat Pablo ons weten dat hij ons weg zal brengen, om half twee. Wanneer wij om half twee net zijn opgestaan en onze broek net ophijsen meldt Pablo dat we nog even kunnen blijven liggen. Om half vier brengt hij ons weg. Even zuchten we. De kleding kan weer uit en Irene en ik duiken ons tweepersoonsbed weer in.

Rond half vijf zijn we compleet gaar op het vliegveld. We eten een broodje en kijken wat naar tal van mensen die hier de nacht door hebben gebracht. Wij hebben wel wat beter geslapen.

Onze vlucht vertrekt op tijd, we zien de lichtjes van Madrid nog even en krap een uur later zien we de zon opkomen.

09.00 uur Wat vermoeid openen we onze ogen. We zijn in Eindhoven, Nederland. En het is koud.

Voor meer foto's van onze trip naar Madrid, zie: http://http://picasaweb.google.com/StefanieKaspers/MokkaSInMadrid

Madrid

Ik heb het weer maar even gecheckt: 19 graden met een grauw grijs wolkje. Gelukkig zonder regendruppels. Oke, het is geen tropische temperatuur, maar dan had ik wel een reis naar Aruba of een ander zonnig oord geboekt.

Nee, het wordt Madrid. Vanaf woensdag breng ik samen met vriendin Irene aan vijfdaags bezoek aan de Spaanse hoofdstad. Dit wordt mijn eerste bezoek aan Spanje - in mijn jeugd brachten mijn ouders de vakantie liever door in Frankrijk en Oostenrijk en zelf geef ik de voorkeur aan Italie en Amerika dan, mits ik over voldoende budget en tijd beschik om er naartoe te gaan. -, dus een beetje spannend is het wel.

Onze vijfdaagse wordt gelukkig geen volgeplande trip met een dagschema dat van tien uur 's morgens tot in de late uurtjes de route uitstippeld.
Nee, wij pakken het anders aan.
Tuurlijk, er zijn wat musea die moeten worden bezocht en chillen in het park met de roeibootjes en de sangria zal ook zeker op het programma staan, maar er zijn geen regels aan verbonden.

Wat de bedoeling is? Heerlijk bijkomen, cultuur snuiven, taalkundige vaardigheden benutten en genieten in deze prachtige stad met de “Madrileños”.
En dat moet wel lukken.

Het moet niet

Gekker worden


Maar


Dat wordt het


Altijd wel.


Sorry.

(Martin Bril, 22 februari 2007)